Anekdotes en (sterke) verhalen
Dienen bij het Wapen heeft mij gevormd voor de rest van mijn leven. Door dpl wmr Bert Verhaaf, lichting 71-6
De ARO/Kaderklas 71-6 B-Eskadron was gehuisvest op de vliering van gebouw 23, evenals onze voorgangers de lpl 71-4. Die groep was al bevorderd tot marechaussee 2e klasse, dus halverwege de opleiding.
Tijdens het eerste deel van de opleiding waren onze instructeurs de befaamde wmr1 Piet van Garderen en de ow Smit. Alleen de chemie tussen deze beide instructeurs en met name de ARO-leden van ons ‘blikkie’ waaronder Jos van Rooyen was verre van optimaal.
Dit resulteerde uiteindelijk in het vertrek van de beide instructeurs naar de beroepsopleiding en wij kregen twee nieuwe instructeurs te weten de wmr1 van Suntenmaartensdijk en de ow Arie Struis.
Met deze twee geweldige instructeurs hebben wij de opleiding voltooid.
Na de eerste opleiding van 8 weken, afgesloten met een zgn. KOV (Kleine Oorlog Voering) gingen wij naar de rijopleiding, gevestigd achter op de kazerne.
Wij werden op alfabetische volgorde opgesteld en vervolgens ingedeeld bij de rijinstructeurs en de betreffende voertuigen. De rij bestond uit motoren (Matchless), jeeps (Nekaf), 1-Tonners (YA-126), 3-Tonners (Daf YA-314) en Dikke Dafs (YA-328).
Daar waar je meestal achteraan in het alfabet in het nadeel bent, had ik nu een groot voordeel. Bij de V 
aangekomen begon het bij de vrachtwagens, in dit geval bij de 1-Tonner, maar wel een vrachtwagen!! De korporaal rijinstructeur Evert (op de foto met baret) vroeg mij of ik wel een rijbewijs had maar het antwoord was; “Nee korporaal, ik heb geen rijbewijs”. Dit betekende dat hij ‘echt’ rijles moest gaan geven. De rijlessen begonnen op de helikopterlandingsplaats achter op de kazerne, o.a. de heuvel op en af, etc. Uiteindelijk met de vrachtauto naar buiten, met de instructeur aan de befaamde ’remhandel’.
De rijschool duurde een maand waarna rijexamen moest worden gedaan bij een sergeant/rijinstructeur/examinator gedurende 1 uur. Van deze examinator kan ik mij nog herinneren dat hij de gevleugelde woorden sprak: “Het examen gaat goed zolang ik niet rechtop in mijn stoel ga zitten en binnen het uur zeg: ga maar terug naar de kazerne”. Na het slagen moest dezelfde middag nog worden afgereden met een 1-tons aangekoppelde aanhanger om ook deze aantekening te verkrijgen op het rijbewijs. Ik slaagde voor het rijexamen en kreeg mijn rijbewijzen voor alle militaire auto’s/vrachtauto’s (m.u.v. motor), ‘zonder personenvervoer in de vrachtauto’s’. Voor dit laatste rijbewijs moest er zijn afgereden in een van de 3-Tonners.
Ik mocht hem wel rijden maar dan zonder passagiers. Ik kan nu wel verklappen dat ik één keer geprobeerd heb een ‘Dikke Daf’ te verplaatsen toen hij voor het legeringsgebouw in Nunspeet stond geparkeerd. Maar ik kreeg het voertuig nog geen centimeter van zijn plaats met deze vervelende lange pook die achter je rechterhand zat.
Tijdens de rijopleiding kregen wij ook natuurlijk theorie waarbij een belangrijk onderdeel de Amerikaanse film ‘Sudden Death’ was over de meest afschuwelijke verkeersongevallen op de ‘Highways’. Een eyeopener over hoe het verkeerd kon gaan.
Op 14 februari 1972 ontving ik mijn militair rijbewijs ondertekend door de kolonel A. Muller, commandant Opleidingscentrum Koninklijke Marechaussee. Na een korte periode kon ik de militaire rijbewijzen laten overschrijven voor, naar ik meen, 12 gulden overschrijvingskosten naar een burgerrijbewijs voor auto/bus/vrachtauto.
Alle marechaussees 2e klas werden bevorderd tot wmr titulair en de ARO’s werden bevorderd tot kornet (zoals b.v. Jos van Rooijen).
Hierna volgde plaatsing bij de parate troepen en ik kwam terecht bij 104 Maresk bij het 1e peloton toentertijd o.l.v. wmr1 Ad van Varik bij gebrek aan een ow of adjudant. Er werd ook een kornet aan dit peloton toegevoegd uit mijn lichting waarvan ik helaas de naam ben vergeten. Het peloton werd geleid door de zeer geroutineerde en uiterst aimabele wmr1 Ad van Varik en de onbekende kornet. Van Varik heb ik vele jaren later enige malen mogen ontmoeten in de voetballerij waar hij security manager was bij de voetbalclubs Roda JC en MVV. Een zeer warme herinnering. Later kwam ook naar ik meen de beroepswachtmeester van Dam bij het 1e peloton. 
De eow van 104 Maresk was in die tijd de uiterst aimabele ow Gerrit Koele (zie foto), later als vakofficier de dienst verlaten. Kapitein Braaksma was de eskadronscommandant. Hij werd na enige tijd opgevolgd door de toenmalige eltn R.M.M. Lugt. De commando-overdracht was heel bijzonder want deze vond plaats op het wad. Het eskadron ging in sporttenue langs de scheidende en komende eskadronscommandant wadend door de Waddenzee. Die avond werd de overdracht gevierd in een boerderij van de ouders van een van de maten en de volgende dag trok het gehele eskadron in colonneverband naar de vliegbasis Gilze Rijen om daar de Open Dag van de luchtmacht te begeleiden.
Toen ik bij het 1e peloton van 104 Maresk kwam, bleek er in mijn groep geen 1-Tonner chauffeur te zijn terwijl iedere groep een 1-Tonner ter beschikking had, nodig voor o.a. verplaatsingen naar West-Duitsland (toentertijd). Dat kwam mooi uit want ik kon deze kleine jongen (met aanhanger) wel besturen. Geluk was wel dat ik op de vrijdagse onderhoudsochtend alleen maar toe hoefde te kijken of ‘de maten’ mijn 1-Tonner goed schoonmaakten.
Op 13-07-1972 werd ik dpl wmr titulair en op 01-12-1972 werd ik dpl wmr. Hier had je uiteindelijk voor geleerd en alle ‘ontberingen’ geaccepteerd.
Als volwaardige zelfstandig opererende patrouille van de Koninklijke Marechaussee / ’Gods Eigen Wapen’ was je klaar voor de uitvoering van je taken:
Verkeerscontrole, colonne begeleiding o.a. van de Honest John lanceerinrichtingen vanuit Havelte naar de Noord Duitse laagvlakte, avond patrouilles uitvoeren met de Engelse MP naar de Discotheek ‘Zum Teufel’, etc.
Als ik dit epistel schrijf is de glimlach niet van mijn gezicht te halen.
Dienen bij het Wapen heeft mij gevormd voor de rest van mijn leven.
_________________________________________________________________
